45 سال داشت و سال ها بود که توي بايگاني شرکت برادرم کار مي کرد. کارش اين بود که نامه هاي رسيده را دسته بندي و بايگاني مي کرد. ظاهرش خيلي بد نبود، معمولي بود. صورتش پف داشت و چشم هايش کمي ريز بود. قد و پاهاي کوتاهي داشت. گرد و چاق بود. اغلب کفش ورزشي مي پوشيد و اين کفش ها اثر زنانگي اش را کمتر مي کرد. يکي دو بار از پچ پچ و خنده منشي شرکت برادرم فهميدم عاشق شده و با يکي سر و سري پيدا کرده اما يک هفته نگذشته بود که با چشم هاي گريان ديدمش که پنهاني آب دماغش را با دستمال کاغذي پاک مي کرد. اين اتفاق بي اغراق دو سه بار تکرار شده بود اما اين آخري ها اتفاق عجيب غريبي افتاد. صبح ها آقايي پري را مي رساند سر کار که زيباترين دخترها هم دهان شان از تعجب باز مانده بود. فکر کنم اصلاً پري او را به عمد آورد و به همه معرفي کرد تا سال ها ناکامي و خواستگار هاي درب و داغونش را جبران کند. آن روزها احساس مي کردم پري روي زمين راه نمي رود . . .

با اينکه بايگاني کار زيادي نداشت اما پري دائم از پشت ميزش اين طرف و آن طرف مي رفت، سر ميز دوستانش مي ايستاد و اغلب اين جمله را مي شنيدم؛ «وا قربونت برم، قابل نداشت»، يا «نه نگو توروخدا، اصلاً.» چنان شاد و شنگول بود که يا همه را به حسادت وامي داشت يا اثر نيروبخشي روي ديگران مي گذاشت. اين روزها اندک دستي هم به صورتش مي برد و سايه ملايم آبي روي پلک هايش مي زد که او را بيشتر شبيه دخترهاي افغان مي کرد. ساعت ها براي ما زود مي گذشت و براي پري دير چون دائم به ساعت روي مچش که در چاقي دستش فرو رفته بود نگاه مي کرد و انتظار مي کشيد. سر ساعت دو که مي شد آقا بهروز مي آمد توي شرکت و با حجب و حيا سراغ پري را مي گرفت. همه انگار در اين شادي رابطه با آنها شريکند. منشي شرکت مي گفت؛ «بفرمايين. بنشينين. پري الان مياد، اتاق آقاي رئيسه.» و آقا بهروز که قد بلندي داشت با پاهاي کشيده و موهايي بين بور و خرمايي روي صندلي مي نشست و به کسي نگاه نمي کرد. چشم مي دوخت به زمين تا پري بيايد. وقتي پري از اتاق رئيس مي آمد بيرون انگار که شوهرش منتظرش است با صميميتي وصف ناپذير مي گفت؛ «خوبي الان ميام.» مي رفت و کيفش را برمي داشت و با آقا بهروز از در مي زدند بيرون. اين حال و هواي عاشقانه تا مدت ها ادامه داشت تا اينکه بالاخره حرف ازدواج و عروسي و قول و قرارهاي بعدي به ميان مي آمد. قرار شد در يک شب دل انگيز تابستاني عروسي در باغي بزرگ گرفته شود. همه بچه هاي شرکت دعوت شدند، حتي رئيس که مطمئن بوديم به دلايل مذهبي در اين گونه مراسم هرگز شرکت نمي کند. بعد از آن بود که حال و هواي عاشقانه پري جايش را به اضطراب قبل از ازدواج داد. پري دائم با دخترهاي شرکت حرف مي زد و نگران بود عروسي خوب برگزار نشود، غذا خوب نباشد، ميهمان ها از قلم بيفتند و هزار تا چيز ديگر که دخترهاي دم بخت تجربه کرده اند. حالا شرکت مهندسي آب و خاک برادرم شده بود يک خانواده شاد ولي مضطرب. همه منتظر بودند تا پري را به خانه بخت بفرستند تا اين اطمينان را پيدا کنند که اگر پري با اين بر و رو مي تواند شوهري به اين «شاخي» پيدا کند، پس جاي اميدواري براي بقيه بسيار بيشتر است. آقا بهروز هم طبق روال سابق صبح ها پري را مي آورد مي رساند و عصرها او را مي برد ولي ديالوگ ها کمي عوض شده بود و هر کس آقا بهروز را مي ديد بالاخره تکه يي بهش مي انداخت؛ درباره داماد بودنش و از اين حرف هاي بي نمک که به تازه دامادها مي زنند. بالاخره مراسم ازدواج نزديک شد و قرار شد در آخرين جمعه مرداد 78 آنها در باغي اطراف کرج عروسي کنند اما سه روز مانده به ازدواج بهروز غيبش زد و تمام پس انداز سال ها کار او را با خودش برد. قرار بود پول هايشان را روي هم بگذارند و يک خانه نقلي بخرند که نشد و بهروز با ايران اير به ترکيه و از آنجا به استراليا رفت و همه ما را بهت زده کرد. روز شنبه نمي دانستيم چطور سر کار برويم و چه جوري توي چشم هاي پري نگاه کنيم. حتي مي ترسيديم بهش زنگ بزنيم. آقاي رئيس به منشي گفت؛ «قطعاً پري مدتي نمياد، کسي رو جاش بذارين تا حالش بهتر بشه.» اما پري صبح از همه زودتر آمد؛ با جعبه يي شيريني. ته چشم هايش پر از اشک بود. شيريني را به همه حتي به آقاي رئيس تعارف کرد.

منشي که از همه کم حوصله تر و فضول تر بود در ميان بهت و ناباوري همه ما گفت؛ «مگه برگشته؟»

پري گفت؛ «نه سرم کلاه گذاشت ولي مهم نيست. اين چند ماه بهترين روزهاي زندگيم بود.»

قطره اشک کوچکي از گوشه چشم هايش پايين ريخت.

ما فهميديم راست مي گويد. مهم نيست که سر همه ما کلاه رفته بود، مهم اين بود که ما ماه ها روي ابرها بوديم و با حال و هواي پري حال مي کرديم.

احمد غلامی - روزنامه اعتماد

هر احمقی می تواند چیزها را بزرگتر، پیچیده تر و خشن تر کند؛ برای حرکت در جهت عکس، به کمی نبوغ و مقدار زیادی جرات نیاز است.

دست خود را یک دقیقه روی اجاق داغ بگذارید، به نظرتان یک ساعت خواهد آمد. یک ساعت در کنار دختری زیبا بنشینید، به نظرتان یک دقیقه خواهد آمد؛ این یعنی "نسبیت".

فرق بین نبوغ و حماقت این است که نبوغ حدی دارد.

توي كشوري پادشاهي زندگي مي‌كرد كه خيلي مغرور ولي عاقل بود.

يه روز براي پادشاه يه انگشتر به عنوان هديه آوردند، ولي رو نگين انگشتر چيزي ننوشته بود و خيلي ساده بود. شاه پرسيد: اين چرا اينقدر ساده است و چرا چيزي روي آن نوشته نشده است؟ فردي كه آن انگشتر را آوره بود گفت: من اين را آورده‌ام تا شما هر آن چه كه مي‌خواهيد روي آن بنويسيد.

شاه به فكر فرو رفت كه چه چيزي بنويسد كه لايق شاه باشد و چه جمله‌اي به او پند مي‌دهد؟ همه وزيران را صدا زد و گفت: وزيران من، هر جمله و هر حرف با ارزشي كه بلد هستيد بگوييد.

وزيران هم هر آنچه بلد بودند گفتند؛ ولي شاه از هيچ كدام خوشش نيامد. دستور داد كه بروند عالمان و حكيمان را از كل كشور جمع كنند و بياوند.

وزيران هم رفتند و آوردند. شاه جلسه‌اي گذاشت و به همه گفت كه "هر كسي بتواند بهترين جمله را بگويد جايزه خوبي خواهد گرفت". هر كسي به چيزي گفت. باز هم شاه خوشش نيامد تا اين كه يه پير مردي به دربار آمد و گفت: با شاه كار دارم. گفتند تو با شاه چه كاري داري؟ پير مرد گفت: برايش جمله‌اي آورده‌ام.

همه خنديدند و گفتند: تو و جمله‌اي؟ پير مرد تو داري مي‌ميري، تو را چه به جمله؟ خلاصه پير مرد با كلي التماس توانست آنها را راضي كند كه وارد دربار شود.

شاه گفت: تو چه جمله‌اي آورده‌اي؟ پير مرد گفت: جمله من اينست: "هر اتفاقي كه براي ما مي‌افتد به نفع ماست".

شاه به فكر رفت و خيلي از اين جمله استقبال كرد و جايزه را به پير مرد داد. پير مرد در حال رفتن گفت: ديدي كه هر اتفاقي كه مي‌افتد به نفع ماست؟

شاه خشمگين شد و گفت: چه گفتي؟ تو سر من كلاه گذاشتي.

پير مرد گفت: نه پسرم به نفع تو هم شد، چون تو بهترين جمله جهان را يافتي. پس از اين حرف پير مرد رفت. شاه خيلي خوشحال بود كه بهترين جمله جهان را دارد و دستور داد آن را روي انگشترش حك كنند.

از آن به بعد شاه هر اتفاقي كه برايش پيش مي‌آمد، مي‌گفت هر اتفاقي كه براي ما مي‌افتد به نفع ماست تا جائي كه همه در دربار اين جمله را ياد گرفنه و آن را مي‌گفتند كه "هر اتفاقي كه براي ما مي‌افتد به نفع ماست" تا اينكه يه روز پادشاه در حال پوست كندن سيبي بود كه ناگهان چاقو در رفت و دو تا از انگشتان شاه را بريد و قطع كرد.

شاه ناراحت شد و دردمند. وزيرش به او گفت: هر اتفاقي كه مي‌افتد به نفع ماست. شاه عصباني شد و گفت: انگشت من قطع شده تو مي‌گوئي كه به نفع ما شده؟ به زندانبان دستور داد تا وزير را به زندان بيندازد و تا او دستور نداده او را در نياورند.

چند روزي گذشت. يك روز پادشاه به شكار رفت و در جنگل گم شد. تنهاي تنها بود. ناگهان قبيله‌اي به او حمله كردند و او را گرفتند و مي‌خواستند او را بخورند. شاه را بستند و لباس از تن او در آوردند. اين قبيله يك سنتي داشتند كه بايد فردي كه خورده مي‌شود، تمام بدنش سالم باشد؛ ولي پادشاه دو تا انگشت نداشت... پس او را ول كردند تا برود.

شاه به دربار باز گشت و دستور داد كه وزير را از زندان در آورند. وزير آمد نزد شاه و گفت: با من چه كار داري؟ شاه به وزير خنديد و گفت: اين جمله‌اي كه گفتي "هر اتفاقي که مي‌افتد به نفع ماست" درست بود من نجات پيدا كردم، ولي اين به نفع من شد. ولي تو در زندان شدي! اين چه نفعي است؟ شاه اين را گفت و او را مسخره كرد.

وزير گفت: اتفاقاً به نفع من هم شد... شاه گفت: چطور؟ وزير گفت: شما هر كجا كه مي‌رفتيد، من را هم با خود مي‌برديد، ولي آنجا من نبودم. اگر مي‌بودم آنها مرا مي‌خوردند؛ پس به نفع من هم بوده است. وزير اين را گفت و رفت.

"هر اتفاقي كه مي‌افتد به نفع ماست" اگر اين جمله را قبول داشته باشيد و آن را باور كنيد، مي‌فهميد كه چه مي‌گويم. من به اين جمله ايمان صد در صد دارم.